تحلیل و ارزیابی شاخص‌های کمی و کیفی مسکن در شهرستان‌های استان اصفهان

  امروزه مسکن به عنوان یکی از اساسی­ترین نیازهای انسان بعد از خوراک و پوشاک مطرح است و به دلیل ماهیت اقتصادی آن یکی از مقوله­های اصلی جامعه شهری و روستایی به حساب می­آید. با افزایش روزافزون جمعیت و توسعه زندگی شهری نیاز به مسکن نیز افزایش یافته و لزوم برنامه­ریزی در این حوزه بارزتر شده است. یکی از ابزارهای کارآمد به منظور سنجش وضعیت، تصمیم­گیری و برنامه‌ریزی در زمینه مسکن شاخص­های کمی و کیفی مسکن است. در این پژوهش با استفاده از این شاخص­ها به بررسی وضعیت مسکن در شهرستان­های استان اصفهان و مقایسه­ی این شهرستان­ها با یکدیگر پرداخته­ایم. اطلاعات مورد نیاز از نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1390 استان اصفهان و اطلاعات مندرج در سایت مرکز آمار استخراج شده است. در نهایت با بهره­گیری از تکنیک تاپسیس شهرستان­ها از نظر سطح توسعه­یافتگی در حوزه مسکن رتبه­بندی شده­اند و نتایج با بهره­گیری از نرم‌افزار GIS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. براساس مطالعات صورت گرفته شهرستان اصفهان در رتبه نخست به عنوان توسعه­یافته­ترین شهرستان و شهرستان فریدونشهر به عنوان محروم‌ترین شهرستان شناخته شده و سایر شهرستان­ها در طیفی مابین این دو قرار گرفته­اند، سپس با بهره­گیری از تکنیک swot به شناسایی عوامل داخلی و خارجی تأثیرگذار پرداخته و راهکارهایی جهت استفاده از فرصت­ها برای غلبه بر نقاط ضعف پیشنهاد گردیده است.